Documentaire code rood

De documentaire gaat over een man van 47 jaar. Hij heeft een goede baan als journalist. Hij heeft een vrouw en een zoon van 19 jaar en zijn vrouw heeft een eigen bedrijf. Op het eerste gezicht lijkt het een hele normale familie waar niks aan de hand is en die gewoon hun leven lijden. De man heeft alleen al 30 jaar een alcoholprobleem. Als hij zo door blijft gaan kan hij zich dooddrinken, hij heeft zelf niet door dat het zo erg is. Hij drinkt vooral om zich te ontspannen en drinkt alleen ’s avonds. Hij had niet het idee dat zijn omgeving er iets van merkt. Ze hebben hem zelden met te veel alcohol gezien. Ze zien alleen als hij begint met drinken, maar als hij over de grens is, dan is hij meestal thuis en ziet niemand het. Alleen zijn vrouw ziet het. Zij moet dan ook voor hem zorgen, want zij maakt altijd de zichtbare grens mee. Ze vindt het een ongezonde relatie, want het enige wat ze nu bij elkaar houdt is de alcohol. Zijn vrouw houdt van hem, maar niet van de alcoholist. Daarom heeft zij hem naar de kliniek gestuurd.

Vanaf het begin van intakegesprekken etc. Begint hij zich al steeds meer te beseffen dat ’t zijn lichaam veel heeft aangedaan. Hij gaat naar Thailand om buiten zijn omgeving op te knappen. In die kliniek zitten ook bekende Nederlanders of bekende politica. Die willen absoluut niet op de film willen. Anders kan het misschien bekend worden en het de wereld ingaan dat ze daar zitten. Dit laatste laat zien dat het beeld van de maatschappij veel met hen doet. Ze willen niet gezien worden, dus ze denken dat, als de wereld te weten komt dat ze een verslaving hebben, hun imago een stuk omlaag gaat, omdat het beeld dat er van verslaafde is negatief is, volgens hen.

Toen de man in de kliniek aankwam, werd zijn koffer onderzocht en werden er regels voor laptopgebruik en roken opgesteld. Na verschillende Yogasessies komt hij erachter dat hij een aantal dingen in zijn gezin en verdere omgeving flink verpest heeft door zijn alcoholgebruik. Hij besefte nooit wat hij deed en had niet door wat hij andere met zijn probleem aandeed. Hij zei in de film ook, ‘Ik dacht dat ik alleen ‘s avonds bezig was met mijn verslaving, maar eigenlijk was ik er de hele dag mee bezig, want ik leefde ernaartoe. Op het werk was ik alleen nog maar bezig met, vanavond kan ik weer drinken.’ had oogkleppen op. Hij had dus ook in eerste instantie niet door dat hij een probleem had en wat die probleem voor invloed had. hij begint dit gaande weg steeds meer te beseffen en na een maand verlenging van verblijf, mag hij dan weer naar huis. Thuis moet hij ook blijven gaan naar nabehandeling om een terugval te voorkomen.

Het beeld van de moeder over verslaving is slecht. Ze zei al, ik ben verliefd om Peter en niet op de alcoholist. Ze vindt dus dat de verslaving hem een hele andere persoon heeft gemaakt.

Peter had in eerste instantie niet door dat hij een verslaving had en de omgeving had er ook nooit iets over gezegd. Hij had ook niet door wat hij met de verslaving zijn vrouw en zijn kind aandeed. Het beeld dat andere over hem hadden, dronk bij hem niet echt door. Dat kwam later pas toen hij in de kliniek was en na yogalessen besefte wat hij zijn familie allemaal aan had gedaan. Dat raakt hem wel heel erg.